جایگاه انسان در حکمت متعالیه ملاصدرا
3
بهخواننویسنده: رضا اکبریان
ناموجود
کتاب|
عمومی|
علوم انسانی|
رسانه و ارتباطات
بهخوان
کلمات ذوقیه (رساله ای عرفانی در سلوک و تجرید از شیخ اشراق)
بهمن صادقی مزدهنشر ادیان و عرفان
80,000تومان
حكمت اشراق سهروردي
يحيي يثربينشر بوستان كتاب
230,000تومان
مونس‌العشاق
عمادالدين عربشاهي يزدينشر مولي
230,000تومان
سوانح
احمد غزالينشر ثالث
120,000تومان
همه دروغ می گویند
ست استیونز-دیویدوویتسنشر خوب
159,000تومان
اخبار: راهنمای کاربر
آلن دوباتننشر ققنوس
140,000تومان
دژ توحید
احمد غزالینشر دانژه
90,000تومان
برهان وجودی در فلسفه غرب و فلسفه اسلامی (موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایر
علی افضلینشر حكمت و فلسفه ايران
250,000تومان
تبار نامه اشراقیان
زهرا زارعنشر كتاب هرمس
260,000تومان
فلسفه در جهان اسلام
پیتر آدامسوننشر شوند
250,000تومان
فلسفه اسلامی از الف تا ی
پیتر اس گرافنشر مولي
195,000تومان
مکاتیب فارسی غزالی
مهدی قربانیاننشر حكمت
20,000تومان
لذت و معنای زندگی
نرجس عمرانیاننشر مولي
195,000تومان
دیدگاه کاربران
1 سال پیش
3بهخوان
بهخوان.
ابن سینا و فلاسفه پس از او همانگونه که نفس را به سه مرحله نفس نباتی و نفس حیوانی و نفس انسانی تقسیم می‌کردند، برای هر نفس قوایی می شناختند و برای قوای هر نفس نیز اقسامی را نام می بردند. نفس نباتی دارای سه قوه عمده غاذیه – منمیه – مولده (قوه تغذی- قوه رشد- قوه تولید مثل) و نفس حیوانی دارای دو قوه عمده محرکه (که عهده دار حرکت و جابه جایی حیوان است) و مدرکه (که به حواس او مربوط می شود) می باشد. اما نفس انسانی علاوه بر دارا بودن تمام آن قوای نفس نباتی و حیوانی دارای دو قوه عمده دیگر است: اول قوه عملساز و عملی (قوه عامله)، دوم قوه دانایی یا نظری (قوه عالمه
معقولی مانند انسان، اگرچه ماهیت کلیه ای دارد که قابل صدق بر کثیرین است، اما بنا بر اصالت وجود، انسان یک حقیقت مستمر و سیال و یک هویت شخصیه واحدی است که از نقص رو به کمال می رود و از تمام این هویت و شخصیت واحد یک ماهیت انتزاع می‌شود، اگرچه ممکن است از هر مرتبه و مرحله اش ماهیت جداگانه ای نیز انتزاع گردد. انتزاع ماهیات متفاوت و گوناگون کادح وحدت او نیست زیرا ماهیت حد وجود است و مفهومی است که از وجود تنزل یافته انتزاع می‌شود و موجود در هر مرتبه و حدی که باشد ماهیت همان حد و مرتبه را خواهد داشت. و ماهیت در حد ذات خود مقید به هیچ قیدی نیست، نه توحید و نه تکثر، نه کلیت و نه شخصیت، نه موجودیت و نه معدومیت، نه معقولیت و نه محسوسیت. و از این رو هم بر کلی صدق می‌کند و هم بر متکثرات فردیه و طولیه.
تا قبل از ملاصدرا، با تفاسیر رایجی که از فلاسفه پیشینش وجود دارد، امکان بحث فلسفی از انسان وجود ندارد چون کلیتی به نام «انسان» به رسمیت شناخته نمی‌شود. در هر نحله، انسان به جوهری خاص تقلیل داده می‌شود و معمولا هم منظور از انسان، همان «نفس» است. بدن بیگانه خوانده می‌شود و چالش نفس با تن، همه کیستی انسان را روایت می‌کند. حتی در آثار خود ملاصدرا هم رد پای این تفکر به وفور یافت می‌شود. اما از طرفی دیگر، با ورود نظریه حرکت جوهری به عرصه شناخت انسان، باب مهمی پیش روی فهم «انسان» پیش از تعریف ماهیت‌ها باز می‌شود. فلسفه اصالت وجودی صدرا این امکان را به ما می‌دهد که از «انسان» سخن بگوییم ولی هنوز هیچ ماهیتی را مد نظر قرار نداده باشیم. انسان به مثابه کلی لایتجزی در تمام بساطت خویش درک کنیم و اصلا خود ماهیت‌ها را هم از منظر و موضع همان «انسان» وجودی بفهمیم.
