دربارهی کتاب گوریل پشمالوانتشارات بیدگل منتشر کرد:اونیل با گوریل پشمالو، آنا كریستی، و نخستین آدم یك «سهتایی» (trilogy) به سبك و سیاق تراژدیهای یونان باستان میسازد تا بگوید در قرن بیست (دهه بیست) تراژدی با شكل و درونمایههای رایج در تراژدیهای یونان همچنان شدنی است. از این حیث، میتوان او را، همانند استادش، ایبسن، سرگرم تجربیات نوین در ادبیات نمایشی و تئاتر دانست. اما آنچه گوریل پشمالو را از دو اثر دیگر او متمایز میكند، برجستگی سبك اكسپرسیونیستی آن است. اونیل در آثار دیگرش، مثل مسیحا (ن) فسی میآید، نیز به اكسپرسیونیسم روی آورده است؛ اما در هیچ یك از آنها نتوانسته در پردازش كارش تا این اندازه تردست و چابك باشد، زیرا این اثر كوتاه، بریده، و بسیار نمادین است و این عناصر به سبك اكسپرسیونیسم رنگ و جلای ویژهای میبخشند. سوای درونمایههای تراژیك و اگزییستانسیالیستی گوریل پشمالو، جنبههای تجربی سبك اكسپرسیونیسم این اثر آن را برای دانشجویان و خوانندگان علاقمند جذاب میكند.پیشنهادهای دیگر از همین دستهبندیمشاهده همه
این دومین نمایشنامهای بود که از اونیل میخوندم و متأسفانه به دلم ننشست. میدونم اونیل نمایشنامهنویس قهاریه و زبردسته و غیره اما من نه امپراتور جونز رو دوست داشتم نه این نمایشنامه رو. البته بیشترش برمیگرده به سلایق من. مثلاً من دوست دارم نمایشنامه صحنههای محدود و مکانهای کمتعدادی داشته باشه... در واقع به نظرم چیزی که نمایشنامه و فیلمنامه رو از رمان و سریال جدا میکنه موجز بودنش در تمام سطوحه و تا جایی که تو این دوتا دیدم اونیل هر صحنهاش تو یه مکان جدید اتفاق میافته. چیز دیگهای که به سلیقهی من خوش نمیاد اینه که اثر حرفش رو اقلاً در یکی از سطوح فریاد بزنه مخصوصاً در بحثهای سیاسی و فلسفی. مطمئناً لایههای زیرین دیگهای از لحاظ جامعهشناسی داره اما من از رک بودن اثر خوشم نمیاد.
شاید از اونیل باز هم چیزی بخونم و شاید زمان دیگهای از اونیل خوشم بیاد.