دربارهی کتاب گودی (گالینگور)انتشارات ماهی منتشر کرد:
گودی حوادث خونبار هند را در دههی 60 و در پی جنبشهای دهقانی ناکسالباری روایت میکند. داستان این رمان شرح ماجراهای دو برادر به نامهای سوبهاش و اودایان است. سوبهاش پسر خوب و بافکر خانواده برای تحصیل به امریکا میرود و برادرش، اودایان، جوانی ماجراجو و جاهطلب، درگیر ماجراهای چریکی کلکته میشود. لاهیری در گودی مفهوم خانواده، سرنوشت و عشق را میکاود. او جزئیاتی دقیق از فرهنگ و شرایط اجتماعی هند ارائه میدهد؛ شرایطی که از نسلی به نسل دیگر در تغییر است و چهار نسل این کشور را در بر میگیرد. گودی دومین رمان لاهیری پس از همنام است و نامزد جایزههای منبوکر 2013 و بیلیز 2014 شده است.جومپا لاهیری نویسندهای امریکایی هندیتبار است. پدر و مادرش از اهالی هند (بنگالی) بودند که به انگلستان مهاجرت کردند. لاهیری در لندن به دنیا آمد و در رودآیلندِ آمریکا بزرگ شد و به کالج برنارد رفت و در رشتهی ادبیات انگلیسی تحصیل کرد. سپس به دانشگاه بوستون رفت و در مقاطع بالاتر در رشتههای زبان انگلیسی، نگارش خلاقانه، ادبیات تطبیقی و مطالعات رنسانس تحصیلاتش را ادامه داد. نخستین اثر او، مجموعهداستان مترجم دردها، برایش جایزهی ادبی پولیتزر را به ارمغان آورد و رمان دیگرش، گودی، جزو نامزدهای نهایی بوکر بود. همچنین بر اساس نخستین رمان او با نام همنام فیلمی ساخته شده است.پیشنهادهای دیگر از همین دستهبندیمشاهده همه
از اون کتاب هایی بود که خوندنش برام سخت بود ، نه که قلم نویسنده یا مفاهیم دوره خاص سیاسی هند ، چون یه شخصیت رو با ریشه هاش تردیدهاش زشتی ها و قشنگی هاش نشون می داد و تو هنوز درگیر شخصیت قبلی بودی که میوفتادی تو داستان شخصیت بعدی ... با خیلی جاهاش یاد کودکی خودم و ترس های دیرآشنای خودم افتادم بنابه شباهت های خاص ... جوپالاهیری از اون نویسنده های خوبه که باز هم ازش خواهم خوند
2 سال پیش
4بهخوان
دوست داشتن کتاب های جومپا لاهیری کار سختی نیست، اما دوست داشتن شخصیت های کتاب هایش، برای من، تقریبا غیرممکن است. بس که شخصیت ها طبیعی هستند... پر از اشتباهات کوچک و بزرگ...
پ.ن: تا به حال فقط آشیمای همنام را دوست داشته ام.
1 سال پیش
جومپا لاهیری باز هم سراغ یک درام اجتماعی در حوزه مهاجرت رفت. این بار بخشی از تاریخ هند و تاثیرش را بر سه نسل یک خانواده هندی بیان میکند
9 ماه پیش
4بهخوان
جومپا را خیلی دوست دارم، حتی اگر یک داستاننویس متوسط محسوب شود. اغلب داستانهایش را دوست دارم چون پر از جزئیات زندگی هستند، پر از بو و طعم غذاهای هندی هستند (که با اینکه بعید است دوست داشته باشمشان ولی آنچنان واقعی توصیف شدهاند که حس خوب ریشه داشتن دارند) غم ملایمی دارند، و قصهگو.
جومپا داستان زنها را خوب و قابل درک روایت میکند و همین هم باعث میشود بیشتر دوستش داشته باشم.